ในรางวัล Ramsay Award ของ Vincent Namatjira ที่ได้รับรางวัล Close Contact (2018) ศิลปินถือว่ากัปตันเจมส์ คุกเป็นภาพตรงกันข้ามกับภาพเหมือนตนเองของเขาเอง การปรากฏตัวของ Cook ที่มุ่งสู่อนาคตของอาณานิคมถูกเสียดสีด้วยการสร้างของขวัญชิ้นใหม่: ภาพเหมือนตนเองของ Vincent Namatjira มองออกไปในทิศทางที่ต่างออกไป การเชื่อมโยงของออสเตรเลียกับ Cook ได้รับการสื่อกลางโดยยึดถือเสมอ คุกคือคำมั่นสัญญาที่สะสมไว้ในผงสี ทองสัมฤทธิ์ และหิน
แก่ประเทศที่ทำสงครามกับผู้อยู่อาศัยและผู้ครอบครองกลุ่มแรก
คุกและความรุนแรงของการล่าอาณานิคมในตัวเขา เป็นตัวเป็นตนในการอ้างสิทธิ์ในมรดกอันกว้างใหญ่: การตรัสรู้และความทันสมัยโดยค่าใช้จ่ายของผู้คนที่อยู่ที่นี่
ตั้งแต่พิธีกรรมพื้นฐานของการครอบครอง ผู้คนในชาติแรกได้เรียกร้องให้มีการชำระบัญชีด้วยมรดกของคุก และในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ศิลปินจากชาติแรกได้สนับสนุนการเรียกร้องนี้อีกครั้ง
ด้วยการเรียกการปรากฏตัวของ Cook พวกเขาขอให้ผู้ชมรับรู้ว่าการล่าอาณานิคมและอาณาจักรทำให้พวกเขาทั้งหมดหายไปได้อย่างไร – และการเฉลิมฉลองของพวกเขาในวันนี้ยังคงดำเนินต่อไป
การเข้าครอบครองใน งานพิมพ์ปี 1865 ของ ซามูเอล คาลเวิร์ต คุกยึดครองทวีปออสเตรเลียในนามของบริติชคราวน์ การปรากฏตัวของอุตสาหกรรมและอาวุธของผู้มาใหม่ที่ส่งเสียงดังทำให้ชายชาวอะบอริจินสองคนที่เบียดเสียดกันเข้าไปในพุ่มไม้ วาธารุงุง เอ็ลเดอร์น้ามาร์ลีน กิลสันนำภาพของคาลเวิร์ตกลับมาใช้ใหม่ใน The Landing (2018): ขยายเลนส์ให้กว้างขึ้นเพื่อแสดงผู้คนที่อาศัยอยู่ในภูมิประเทศ
กิลสันจินตนาการภาพของคาลเวิร์ตร่วมกับเรื่องราวการลงจอดในภายหลัง ของผู้ว่า การ ฟิลลิป ขณะที่ธงถูกยกขึ้น เรือต่างๆ ลอยอยู่ในอ่าว การตั้งรกรากเป็นกระบวนการปฏิเสธว่าใครอยู่ที่นั่นแล้ว ครอบครัวของ First National และบุคคลสำคัญที่กิลสันจับได้ในที่อยู่อาศัยที่มีชีวิตชีวาทั้งบนบกและในน้ำ
ภาพลักษณ์ของกิลสันยังเป็นการแสดงความเคารพต่องานก่อนหน้าของกอร์ดอน เบนเน็ตต์ เรื่อง Calvert ใน Possession Island (1991) เบ็นเน็ตต์จงใจปิดบังคุกและพรรคพวก ยกเว้นคนใช้ผิวคล้ำคนหนึ่ง การกระทำที่เกินกำลังในการครอบครองนั้นมองเห็นได้เฉพาะเบื้องหลังแนวเส้นที่เหมือนแจ็คสัน พอลลอค เท่านั้น วิชวลสแตติกแทรกแซง Terra nullius Interruptus.
วางศีรษะและไหล่ของคุกทับบนตัวศิลปินเอง ภาพที่เขาเลือก
เป็นภาพโดยเจตนา ภาพนาธาเนียลแดนซ์ ปี 1775 ของคุกในชุดเครื่องราชกกุธภัณฑ์ทหารเรือเต็มยศส่องแสงเหนือ “การค้นพบ” ในมหาสมุทรแปซิฟิกของเขา
นับตั้งแต่การตกเป็นอาณานิคมของยุโรป การยืนยันสิทธิ์ของผู้ค้นพบในการครอบครองได้ลบล้างความเป็นเจ้าของและทรัพย์สินที่มีอยู่ก่อน ในความเสแสร้งเอาแต่ใจของธอมป์สัน การแสดงเกินจริงของคุกเป็นการย้ำเตือนถึงใครบางคนที่อยู่ตรงนั้น นี่เป็นอุบายของผู้ล่าอาณานิคมเสมอ การแสดงตนเป็นไม่มีเป็นแนวคิดของการล่าอาณานิคม
บอยด์เล่นตามคำเยินยอของจินตนาการตนเองของจักรวรรดิโดยเปิดโปงการละเมิดลิขสิทธิ์โดยเจตนาของการครอบครองอาณานิคม Boyd’s Cook ตัดเส้นประของจักรวรรดิแบบเดียวกัน แต่ด้วยผ้าปิดตาและหัวกระโหลกและกระดูกไขว้บน Union Jack ที่อยู่ข้างหลังเขา อาณาจักรถูกเปิดเผยว่าเป็นรีสอร์ทของโจรสลัด
การเพิ่มไหมพรมของ Wing ทำให้เราต้องเผชิญหน้ากับมรดกของ Cook ที่ไม่ใช่สัญลักษณ์ที่ส่องแสงของการตรัสรู้ แต่เป็นการปรากฏตัวของเทพนิยายที่สร้างขึ้นจากการขโมยโดยเจตนา การยึดครอง และความรุนแรง
เหล่านี้เป็นเพียงกลุ่มเล็กๆ ของศิลปินที่พิจารณาสถานที่ของ Cook ในความทรงจำร่วมกันของเรา ยั่วยุ ท้าทาย จับใจ มักจะเหน็บแนมและบางครั้งก็ตลกขบขัน ศิลปิน First Nations ท้าทายเราอย่างรุนแรงให้พิจารณาคุกและสัญลักษณ์ประจำชาติของเราเสียใหม่
ภายในงานศิลปะมีการเชื้อเชิญอย่างเปิดเผยเพื่อสะท้อนว่าเราเป็นใครและเรากำลังมุ่งหน้าไปที่ใด
คำเชิญนี้ได้รับการเน้นย้ำใน การหวนรำลึกครั้งล่าสุดของ Fiona Foley ซึ่งตั้งชื่อตามเพลงของ Joe Gala และ Teila Watson ที่แสดงเป็นภาษา Badtjala และภาษาอังกฤษ: Who are these strands and where they are going?
อ่านเพิ่มเติม: เรื่องเล่าจากปากต่อปาก: เรื่องราวปากเปล่าเผยให้เห็นการเผชิญหน้าและวัตถุในอดีต แต่เราต้องทำให้เรื่องราวของเราตรงไปตรงมา
เพลงประกอบเรื่องเล่าของชาวชาติแรกที่เห็นเรือ Endeavour แล่นไปตามชายฝั่งเป็นครั้งแรก เมื่อรวมกับภาพถ่ายและการติดตั้งที่ดึงมาจากอาชีพอันยาวนานของโฟลีย์ การมองย้อนหลังเป็นการยืนยันที่ทรงพลังของการมีอยู่อย่างต่อเนื่อง: ในปี 1770 ในปี 1788 และในปัจจุบัน
ขณะที่เราเผชิญหน้ากับงานรำลึกถึงคุก คำถามของโฟลีย์และบัดจาลาส เช่น ภาพตัวเองสองด้านของนามัทจิรา เป็นการสะกิดอนาคตของชาติ คนแปลกหน้าเหล่านี้คือใครและกำลังจะไปที่ไหน?
ด้วยการเตือนเราว่าคำถามถูกถามถึงการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของ Cook ในปี 1770 เราต้องถามตัวเองอีกครั้งเพื่อเผชิญหน้ากับการขาดการครอบครองของเขาที่ยังคงมีอยู่สำหรับเรา 250 ปี
